Kedi gibi yaşamak istiyorum… Berlin gibi
Mustafa Ekşi
Sabah Kreuzberg sokaklarında uyanmak istiyorum mesela.
Alarm çalmadan…
Yorganın altından sızan gün ışığıyla.
Önce pencereyi açmak.
Hava hâlâ soğuk. Ama o Berlin soğuğu var ya…
Uyandırıyor insanı, kahveden önce.
Sonra…
Bir kedi gibi gerinmek.
“Bugün ne yapacağım?” değil…
“Bugün ne hissediyorum?” demek.
Bir kedinin ruhu gibi akar burada zaman.
Tempelhofer Feld’de yürüyüşe çıkmış biriyle, kanal kıyısında güneşlenen biri aynı saatleri yaşar.
Ama farklı hızlarda.
Çünkü Berlin’de kimse seni acele ettirmez.
Kedi gibi takılırsın.
Canın nereye isterse oraya.
İstersen Bergmannstrasse’de bir kahve içersin, istersen Kottbusser Tor’da hayatı izlersin.
Kediler gibi yaşamak istiyorum.
Kimseye kendimi anlatmak zorunda olmadan.
Şu duvarın üstünde oturan siyah kedi gibi…
Kimin sahibi olduğu belli değil.
Ama herkes ona saygı duyuyor.
Tıpkı Berlin’de yaşayan insanlar gibi.
Kimin ne olduğu, nereden geldiği, nasıl giyindiği kimsenin umurunda değil.
Kediler gibi özgürsün burada.
Ama yine de herkes kendi bölgesine sahip.
Saygı var. Mesafe var.
Dokunmak istersen önce göz göze gelmen gerek.
Bir kedinin bakışı gibi bu şehir…
Biraz mesafeli.
Ama dikkatli bakarsan çok şey anlatıyor.
Berliner Dom’un taşları,
Hackescher Markt’ın kalabalığı,
Prenzlauer Berg’in sakinliği…
Her biri başka bir miyav.
Ama her biri “dokunma, sadece fark et” diyor.
Kedi gibi yaşamak istiyorum.
Humboldt Forum’a sırf mimarisi için uğramak.
Museumsinsel’de hiçbir sergiye girmeden sadece bahçede oturmak.
Friedrichshain’de bir grafitinin önünde durup, hiçbir anlam yüklemeden bakmak.
Çünkü kedi gibi yaşamak, her şeye anlam yüklememek.
Bazen sadece bakmak.
Bazen sadece uyumak.
Bazen sadece yürümek
İnsan bazen gerçekten hiçbir şey yapmak istemez.
Kediler bu konuda uzmandır.
Ama biz?
Hiçbir şey yapmayınca suçlu hissederiz.
Berlin’de bunu biraz olsun unutuyorum.
Kimse “bugün ne ürettin?” demiyor.
Çünkü bu şehir seni tüketim çarkına değil, kendine dönmeye çağırıyor.
O yüzden…
Kedi gibi yaşamak istiyorum.
Ve bunu en iyi Berlin’de öğreniyorum.
Çünkü burada…
Kimse kimseyi sevdirmeye çalışmıyor.
Kediler bile.
