Ressam Timur Çelik’in Vefatı Üzerine..
Mustafa Ekşi
Timur Çelik
Berlin’de yaşıyordu. 1993’ten beri…
Türkiye’yi terk etti ama Türkiye’den hiç kopmadı.
Sanatıyla yaşadı, sanatıyla anlattı, sanatıyla direndi.
Gözden kaçırılanı, görmezden gelineni, unutturulmaya çalışılanı tuvaline taşıdı.
Politikti, cesurdu, sözünü sakınmazdı.
Bir sanatçıdan çok bir tanıktı.
“Görgü Tanığı” dedi, Servet Turgut ve Osman Şiban’ı resmetti.
İşkenceyi, zulmü, helikopterden atılmayı…
Gerçeği unutturmamak için…
Ömrü boyunca ezilenleri, susturulanları, yok sayılanları anlattı.
Bir röportajında sormuşlardı:
“Neden Türkiye’ye dönmüyorsunuz?”
Yanıtı çok netti:
“Alevilerin fişlendiği, Kürtlerin helikopterden atıldığı, Ermenilerin tehdit edildiği, gazetecilerin, sanatçıların ve her türlü muhalifin tutsak edildiği bir ülkeye dönmeyi reddediyorum…”
Ama…
“Bu kötü günlerin geçeceğini ve daha özgür bir Türkiye’ye olan inancımı da koruyorum.”
O Türkiye’yi göremeden gitti.
Berlin’de…
Sıradan bir gün…
Biz onu Antep Sofrası’ndan hatırlarız.
O küçük lokanta…
Çorba içer, memleketi konuşurduk.
Siyaset, sanat, hayat…
Hoşsohbetti.
İyi insandı.
Askerlik anılarını anlatırken güldürürdü.
Sonra Antep Sofrası kapandı.
Bağ koptu.
Ve bugün…
Öğrendim ki Timur Çelik ölmüş.
Bir güzel insan daha göçmüş.
Bu dünya yine eksilmiş.
Sanat camiasının başı sağ olsun.
Ve evet…
Yine gördük ki…
Ömür dediğin şey çok kısa.
